The Dark Pictures: Little Hope یک بازی در ژانر درام تعاملی است که توسط سوپرمسیو گیمز (Supermassive Games) توسعه یافته و توسط بندی نامکو (Bandai Namco) منتشر خواهد شد. این بازی دومین قسمت از یک سری آنتالوژی است که The Dark Pictures نام دارد و قسمت اول آن با نام Man of Medan در سال ۲۰۱۹ منتشر شد. Little Hope داستان چهار دانشجوی کالج و استاد آن‌ها را روایت می‌کند که پس از تصادف اتوبوس‌شان، در شهر متروکه‌ای گیر می‌افتند و مه مرموزی هم آن‌ها را محاصره می‌کند. مانند Man of Medan، هسته‌ی اصلی Little Hope هم بر مبنای انتخابات بازی‌باز است و انتخابات شما می‌تواند داستان و سرنوشت شخصیت‌های آن را تعیین کند.این‌طور که معلوم است Supermassive Games از بازیگران قابلی برای بازی جدید خود استفاده کرده تا حال و هوای داستان گیراتر و واقع‌گرایانه‌تر از همیشه شود. اگر شما هم Man of Medan را تجربه کرده باشید، متوجه وجوه شباهت بسیار Little Hope با آن می‌شوید. علاوه بر قابلیت اجرای بازی به صورت آنلاین، شما در بخش Movie Night Mode می‌توانید در کنار حداکثر پنج تا از دوستانتان وارد شهر لیتل هوپ شده و داستان را با یکدیگر پیش ببرید.حرکت در محیط به ترتیب با همه‌ی کاراکترهای اصلی، انتخاب پیاپی دیالوگ و تصمیم‌گیری مداوم برای شخصیت‌ها، برداشتن یا برنداشتن اسلحه و استفاده یا عدم استفاده از آن‌ها، مواجهه با روایتی نسبتا منحصر‌به‌فرد از یک داستان کلیشه‌ای در بی‌مووی‌های ترسناک، تعامل حداقلی با اشیا و مشاهده‌ی عکس‌هایی که آینده‌ای محتمل را به تصویر می‌کشند، دکمه‌زنی‌های گوناگون و درنهایت ملاقات گاه‌وبی‌گاه با یک راوی که شما را در مسیر شکل دادن به قصه همراهی می‌کند. همه‌ی این‌ها درکنار هم تبدیل به پایه‌واساس سری بازی The Dark Pictures شده‌اند و «لیتل هوپ» درکنار Man of Medan که در سال ۲۰۱۹ از راه رسیده بود، کاری می‌کند که مخاطب به آشنایی کامل با تک‌تک این اِلِمان‌ها برسد. تازه حالا همه‌ی این اجزا بهتر از قبل در هم فرو رفته‌اند و هویت خاص این مجموعه را به درستی نشان می‌دهند.هر مجموعه‌ی آنتولوژی باید با روایت داستان‌هایی تقریبا بی‌ربط، هویت خاص خود را به مخاطب معرفی کند و «دارک پیکچرز» با بازی The Dark Pictures Anthology Little Hope واقعا موفق به انجام این کار می‌شود. به‌گونه‌ای که حالا کاملا می‌فهمم چه‌طور یک تا پنج بازی ترسناک ۵ ساعتی دیگر می‌توانند طی سال‌های آتی در این سری آنتولوژی عرضه شوند، پیوسته به نظر بیایند و گیمر علاقه‌مند به بازی‌های ترسناک فیلم‌مانند را سرگرم کنند.در ساعات میانی بازی، «دارک پیکچرز: لیتل هوپ» از جهات مختلف به تکرار می‌افتد. سازندگان عملا سطح داستان‌گویی بازی در این بخش را به تقریبا ۱۵۰ دقیقه پیاده‌روی شخصیت‌ها در محیط‌های تاریک مشابه، ترسیدن آن‌ها، جیغ کشیدن آن‌ها، در خطر قرار گرفتن آن‌ها و گیج شدن آن‌ها محدود کرده‌اند. بازی The Dark Pictures Anthology Little Hope نه‌تنها در این بخش عملا به هیچ عنوان درک مخاطب از قصه را افزایش نمی‌دهد، بلکه مدام حتی موقعیت‌هایی مشابه را بین کاراکترها تکرار می‌کند. آن‌ها گاهی به اشکال متفاوت از یکدیگر جدا می‌شوند و حتی عملا می‌بینیم که بعضا سکانسی تکراری را به شکلی متفاوت بازسازی کرده‌اند. بسیار عجیب است که چگونه یک بازی که اکثر افراد در مدت‌زمانی کمتر از پنج ساعت آن را به پایان می‌رسانند، می‌تواند انقدر از جهات گوناگون گرفتار تکرار شده باشد.